Celso Emilio Ferreiro: "Ollaime Ben"

"Ollaime ben, eu son un arbre triste
feito de escura terra.

Un segredo de outonos e de lúas
pola raíz me chega.
Un agoiro de paxaros durmidos
nas miña ponlas medra.
Vede estas maus de ventos e solpores,
vede como latexan.
Son os froitos acedos
dunha antiga colleita
de medo e soidá. Sobre min choven
as soidades amargas das estrelas.
Ollaime ben, eu son un arbre triste
afincado na orela dun río interminable,
misterioso, de muda voz coma o falar das pedras.
Estou pechado en min. Alá por fóra
os homes viven, morren, sempre a cegas
camiñan apalpando a longa noite,
namentras o bon Dios, calado, espreita."