Celso Emilio Ferreiro: "Saudade"

"A silandeira sombra sin consolo
de aquil que fun, decote vai conmigo.
Lexano amor, hedra que medra e medra
dentro de min robíndome a modiño.

Aquil que fun non son, por iso estamos
xuntos os dous. Aquil que entonces era
como un río fuxiu, pero quedouse
coma o río que pasa e sempre queda.

Fecunda sementeira do pasado
espello meu, única vida viva,
tódalas cousas morren i esmorecen
somente tí, lembranza, te eternizas.

Espello meu, no que me estou ollando
ise que agora son xa non esiste
O tempo faise estatua na saudade
i eu morro de saudades cada intre."